Bir çocuk sabahın erken saatinde okul servisine binmek için yolun karşısına geçiyordu. Aynı yol üzerinde ise bir kadın da otobüse binmek için karşıya geçiyordu. Benim karşıya geçmemin nedeni ise ekmek almaktı. Çocuğun da, kadının da, benimde yapmak istediğimiz karşıya geçmek, gidiş hareketini devam ettirmekti. Aynı zamanda yaşamla bir gün daha mücadele etmek için bende varım demekti.
Eğer izlemeye devam etseydim farklı insanların da farklı yönlerde karşıya geçip gittiklerini görecektim.. Bu sonsuz döngü böyle alır başını gider. Sonuçta karşıya geçen bir köpek, bir kedi veya bir böcekte olabilirdi. Yani bu döngü sadece insanlar için olan bir döngü değildi.
Tabi bazen karşıya geçemeyenler oluyordu, akşam evine dönemeyenler, dönüş yolunda uykusunun geldiğini belli etmek için ağlayan çocuklar, bebekler. Sonuna kadar ve belki de hiç bitmeyecek bekleyişle hayata tutunmaya çalışanlar. Bir şekilde büyüyüp ağlamayı bıraktılar. Büyüdüler, uykusu gelince ağlamak yerine gidip yatıp uyumayı öğrendiler. En önemlisi büyüdükçe karşıya geçmeyi kendiliğinden öğrendiler.
Yaşadığımız ömür boyunca hep ”yeni”nin peşinde koştuk. Yeni şeyler öğrenmek, aramak, üretmek, deneyimlemek, yazmak, okumak için sürekli yaptığımız bir eylem haline gelmişti karşıya geçmek. Biz aslında karşıya geçmek ve sonra geri dönmek için yaşıyor gibiyiz.
Başarılarınız daim olsun efendim ❤️