Yazının başlığını görür görmez hepinizin aklına erkek arkadaş meseleleri gibi bir şey gelmiştir. Hayır arkadaşlar benim yarım kalan sevdam voleyboldur. Benim için öyle büyük bir yarım kalmışlık ki bloğumun ilk yazısı olacak kadar değerli.
ilkokul 3. sınıfta voleybol oynayan insanları izleyerek öğrendim bu sporu. 4. sınıfta okul takımı ile başladım. 5. sınıfta ise takım kaptanı olarak yola devam ettim. gün geçtikçe başarım artıyor takdir ediliyordum. forma numaram ise 8 di. uğurlu rakamım 🙂 6. sınıfa geldim ve her zaman okullarda yapılan cuma günü İstiklal Marşı töreni başlamadan ismim anons edildi. kürsüye çağırıldım. Allah dedim bir şey yaptım cezamı alacağım çünkü öyle sakin bir öğrenci değildim. Dersten kaçar top oynardım. Derslere girmez Deniz hocanın haberi var derdim. halbuki yok 🙂 (Beden eğitimi öğretmenim Deniz) kürsüye gittim bana teşekkür edilerek bir kutu uzatıldı. şaşırdım, kutuyu açtım. fosforlu pembe bir saha ayakkabısı. o anki mutluluğumu size anlatamam.. marka ayakkabı nedir bilmem onu da geçtim bir şeyleri başarmışım ve teşekkürü ile karşılaşıyorum. O kadar güzeldi ki..
7. sınıfa geldiğimde ise yaşadığım ilçenin önemli bir spor kulübü beden eğitimi öğretmenim ile konuşmuş, biz Feyza’dan hiçbir şey talep etmiyoruz sadece gelsin oynasın denmiş. Bu hayatımdaki ilk dönüm noktasıydı öyle güzel bir haber, öyle güzel bir teklif ki bunu anlatamam ya. Babam bu sporu yapmama karşıydı, eve geldim bu haberi ailem ile paylaştım. Bir şekilde babamı ikna ettik. Spor kulübü maceram başladı ve bitti. Sadece bu kadar çünkü sadece 1 gün sürdü. Gün içinde okula gittim, geldim. Hazırlandım Kulübe gittim saat aksam 11 de eve gelince kıyamet koptu. işte bu kadardı bir daha da gidemedim zaten. 8. sınıfta ise okul takımı maçlarında bileğimi çatlattım üstüne belim tutulunca voleybol hayatımın bitmesi için tuz biber de eklenmiş oldu. Babam bir daha top oynamamı yasakladı. En acı veren tarafı ise o zamanlar bu spor kulübünde oynayarak bugünlere gelmiş olan yaşıtlarım üniversite okumadan, top oynayarak para kazanmaya başladı, ben ise A101’de kasiyerlik yapıyorum.
Tabii ben rahat durur muyum böyle yürekten bağlıyız. lise de de gizli oynamaya devam ettim. Orada ise forma numaram 54 oldu. Okul takımı kaptanlığını liseye başlar başlamaz aldım. Lise de formalarımızın sponsoru Ergün inşaattı. formamızın önünde kocaman bu yazı yazıyordu. Okulda ”İnşaatçı” olarak tanınıyordum. Hala daha öyle biliyor musunuz. Yolda liseden bir tanıdık görsem selam versem bunu illaki hatırlatır güler geçeriz. güzel anılar, güzel günlerdi. Gönül isterdi ki üniversite de bölümüm Besyo olsun ama önümdeki engellerden biraz da olsa bahsettiğimi düşünüyorum. orada okul takımı muhabbetim yok ama farklı bölümlerden voleybola ilgisi olan arkadaşlar edinerek bir grup olmuştuk ve sürekli orada da sahadaydım. Kendi hayatımın için o kadar güzel ders çıkarmış oldum ki. şimdi bir çocuğum olsa ve böyle işlere girişmiş olsa sizce karşı çıkar mıyım?
Basketbol topuyla veya kışın kar yağarken dışarıda voleybol oynayacak kadar çok seviyorum bu sporu.
Coğtafyamızın kaderi bu ne yazık ki, sadece yetenek ve başarı dahi sevdiğiniz işi, sporu yapmanıza, istediğiniz hayatı yaşamanıza engel olan bir çok faktörü ile…
kader değil bu. değiştirmesi elimizde olan bir durum. zaman faktörü işte git gide değişiyor, farklılaşıyor 🙂
çocukluğum, okurken çok duygulandım.. biliyor musun kürsüde o pembe ayakkabıyı alırkenki suratını hala hatırlıyorum başarılı arkadaşım benim.. hayat sana en güzel şans kapılarını açsın
o heyecanla izlediğimiz spor hayatım olmadı ama tanıdığım ailem dediğim arkadaşlarım oldu. çook teşekkür ederim aleeyy.
Yazıyı okuma gereği duymadım hikayeyi ezbere biliyorum 😂
Doğduğun coğrafyanın fedakar kız çocuğu olursan olan sana olur hiç kimseye bişey olmaz dibi görürsün annen baban bile başının çaresine bak der çok geç farkına varırsın zaten ozaman da iş işten geçmiştir. Heveslerin sürekli kursağında kalır hayattan bir zevk almazsın boş boş yaşarsın çünkü hedeflerin vardır gerçekleştirmek istersin ama habire engeller çıkar bide en güvendiğin insanda engel olarak karşına çıktıktan sonra boşveriyosun ve hissizleşiyorsun.
öyle bir yarım kalmışlık hikayesiydi bu.